Przeżyjmy to raz jeszcze – KSW 15

KSW 15 było wydarzeniem anonsowanym jako najlepiej obsadzona gala w historii Polskiego MMA i jedna najlepiej obsadzonych w historii Europejskiej sceny Mieszanych Sportów Walki. I faktycznie mimo kilku zmian personalnych na papierze nadal wyglądało to interesująco, choć nie ukrywajmy, że już nieco mniej niż w przypadku pierwotnej wersji fight cardu.

Pierwsza walka, czyli Aslambek Saidov vs. Ruben Crawford, była naprawdę miłym dla oka starciem z różnymi przejściami, zmianami strony dominującej i zwrotami akcji. Mimo dość interesującego przebiegu zdarzeń, związane z pierwsza walką dobre wrażenie popsuła mi już sama jej końcówka. Może ja po prostu się nie znam, ale walka ta była według wszelkich prawideł wygraną Crawforda lub ewentualnie remisem z opcja dogrywki. W moim mniemaniu Aslambek Saidov w żaden sposób nie wygrał tej walki, zrobili to za niego sędziowie punktowi oraz ten obsługujący zegar. Nie mogło umknąć Waszej uwadze to, że w końcówce 3 rundy, w sytuacji, w której Ruben Crawford zapiął na Saidovie bardzo solidną gilotynę, gong zabrzmiał o 8 sekund za wcześnie. Nie powiem ta sytuacja oraz werdykt spowodowały niesmak, poczułem się trochę tak jak bym oglądał niemiecką gale bokserską. Postanowiłem jednak, że na czas trwania gali odrzucę to i na kolejne walki nie będę patrzył przez pryzmat tej jednej.

Kolejne starcie to Marcin Różalski vs Marcin Bartkiewicz vel Piotr Kuśmierz czyli „Doktor”.

Bartkiewicz wiedział, że nie ma za bardzo, czego szukać stojąc oko w oko z Różalskim, roztropnie, więc próbował zaprosić Różalskiego do Tanga w parterze. Okazało się jednak, że „Różal” solidnie odrobił lekcję i mieliśmy okazję zobaczyć w jego wykonaniu przetoczenie oraz próbę trójkąta nogami. Walkę w drugiej rundzie wygrywa Różalski z powodu rozcięcia na głowie Bartkiewicza, do którego doszło w pierwszej rundzie, gdy obaj przypadkowo zderzyli się głowami. Najlepszym komentarzem do walki był jednak pełen podekscytowania krzyk, komentującego gale wraz z Andrzejem Janiszem, Michała Garnysa – „Biją się!!!”. I faktycznie mając pełen obraz walki wraz z fonią – tym razem poczułem się jak w szkole.

Michał Materla mimo długiej przerwy jest w formie a jego przeciwnik z KSW 15 czyli Gregory Babene nie sprawił mu żadnego problemu. Jedyne, czego możemy żałować to fakt, że zamiast „Blade’a” naprzeciwko Materli nie było jednak Krzyśka Kułaka, bo starcie na pewno byłoby niesamowicie elektryzujące. Pozostaje nam, zatem czekać na ten rewanż.

Niestety na walce Michała kończą się zwycięstwa Polaków. A tym, który poległ jako pierwszy był Antek Chmielewski w starciu z Jamesem Zikicem. Antek zaczął bardzo dobrze i prezentował się świetnie, był szybki był aktywny był wszechstronny, ale tylko na samym początku, potem Zikic jednym z celnych ciosów funduje Antkowi rozcięcie na czole, czym chyba nieco go stopuje. Dalsza część walki to wymiany ciosów i próby obaleń, które ostatecznie doprowadzają do dogrywki, w której słuszną decyzją sędziów lepszy okazuje się zawodnik London ShootFighters.

Bardzo ciekawy przebieg miała walka Karola Bedorfa z Rogentem Lloretem. Bedorf zaczął bardzo dynamicznie jednak Rogent wykorzystując tę szarżę, ucieka, przechodzi za plecy Karola i spycha go na liny, tam jednak Karol zrywa uchwyt i przechodzi do kimury stojąc, Lloret chcąc uniknąć kontuzji lub niezbyt dobrej sytuacji w następstwie wspomnianej akcji, bardzo sprytnie i zwinnie „skacze” za dźwignią w ten sposób wydostając się z niej. Walka dalej toczy się dynamicznie i z częstymi zwrotami akcji, w której przeważa jednak Hiszpan i to jego po zakończeniu rundy drugiej sędziowie ogłaszają jako zwycięzcę.

Nadzieje na przerwanie złej passy Polaków budzi Łukasz Jurkowski w walce z Tonim Valtonenem. Juras zaczyna walkę energiczną obrotówką, w tym samym momencie Valtonen jednak postanawia wejść szarżą w Jurasa, czym wytrąca go z równowagi i sprowadza na ziemię. Póżniej Juras częstuje Fina kilkoma innymi ładnymi kopnięciami, ten jednak pozostaje niewzruszony i dalej robi swoje. Dalsza część walki opiera się na próbach lepszego uchwytu, obalenia i walki w parterze. Po dwóch rundach sędziowie ogłaszają zwycięstwo Toniego Valtonena a chwile później Łukasz Jurkowski ogłasza, że jest to jego 10 przegrana i zgodnie z tym, co sam sobie kiedyś obiecał, pora zawiesić rękawice na kołku. Decyzja może i trochę nazbyt pochopna, ale tak czy inaczej – Dziękujemy Juras!

Maciej Górski vs Niko Puhakka to walka, na którą długo czekaliśmy i wreszcie jej pora nadeszła. Można się było spodziewać, że Maciek wolał by raczej toczyć walkę w stójce niż w parterze z zawodnikiem, który w tej płaszczyźnie zachowuje się niemal dosłownie jak „Anakonda”. To jednak się nie udaje i Fin notuje na swoim koncie obalenie w kilka chwil po rozpoczęciu rundy pierwszej. Górski ucieka do wysokiej gardy i blokuje Puhakke, czego wynikiem jest mała ilość uderzeń i sędzia podnosi walkę do stójki. Tutaj następuję wymiana ciosów jednak znów Maciek daje się zaskoczyć i zostaje sprowadzony, ze strony „Górala” następuje tutaj próba poddania z dołu, ale Puhakka zrywa to bez większego problemu, po czym kończy się runda pierwsza. Druga runda to kolejna próba Fina w celach obalenia Maćka Górskiego, tym razem jednak Maciek zrywa uchwyt i sam obala Niko Puhakke. Z obalenia nic nie wynika i sędzia ponownie podnosi walkę do stójki a zaraz po tym Fin obala po raz kolejny, układając sobie trójkątne duszenie rękami i przechodząc do pozycji bocznej. Sędzia przerywa walkę w sytuacji, w której „Highladner” przestaje reagować i wyraźnie odpływa. Mimo że Maciek nie zgadzał się z decyzją to była ona jak najbardziej słuszna, ponieważ nie udałoby mu się już nic wskórać i tak czy inaczej walkę by przegrał.

Błachowicz kontra Sokodjou. To miał być milowy krok w kierunku Światowej kariery dla Johna, był natomiast kubeł zimnej wody i potężny ból. Janek starał się z cały sił, ale „Afrykański Morderca” bronił się skutecznie i zajadle atakował low kickami. Zakończenie, kiedy Jan Błachowicz opuszczał Torwar na noszach przerosło chyba najgorsze scenariusze tej walki.

Ostatnią walką wieczoru był pojedynek pomiędzy Mamedem Khalidovem a Jamesem Irvinem, w którym 33 sekundy wystarczyły Polakowi na zakończenie walki. Chociaż początek zmroził nam krew w żyłach. Mamed po wykonaniu nieudanej próby kopnięcia obrotowego, przewraca się na matę, Irvin ważący bezmała 10 kg więcej rzuca się na Khalidova i zaczyna Ground & Pound. Mamed jednak ściąga Amerykanina na siebie, skręca się i zakłada dźwignie łokciową na lewą rękę Jamesa Irvina. Ten od razu wie, że wszelkie próby przetrzymania lub wyrwania się z balachy zakończą się fiaskiem i błyskawicznie odklepuje poddanie.

Jędrzej Kowalik

www.fight24.pl