PRIDE Fighting Championships [PRIDE FC] była Japonską organizacją MMA. Pierwsza gala PRIDE FC odbyła się w Tokyo Dome 11 października, 1997 roku.
Pride FC była najlepszą, oraz najbardziej popularną federacją MMA na świecie. Pride posiada także rekord największej ilości widzów oglądających galę Shockwave/Dynamite w roku 2002 – oglądalność wyniosła wtedy 70tys ludzi oglądających galę na żywo. Kolejny rekord padł podczas gali Pride Final Conflict 2003 – 67,450 ludzi.
W marcu roku 2007 DSE sprzedało PRIDE braciom Feritta – właścicielom Zuffy, która promuję organizację UFC. Więcej o ostatnim akcencie Pride niżej.
Trochę histori PRIDE:
Pierwsza gala Pride odbyła się w 1997 roku, jak wszyscy pamiętamy galę promowała walka Nobuhiko Takady, z Ricksonem Gracie. Gala odbywała się w Tokyo Dome, 11 sierpnia 1997 roku, i przyciągnęła aż 47tys fanów z całego świata.
Po sukcesie pierwszej gali Pride , promotorzy zdecydowali się robić następne regularnie odbywające się gale MMA. Rok później doszło do rewanżu pomiędzy Takadą, i Ricksonem. Popularność Pride wzrastała, przez co podpisano kontrakty z Fuji Television, oraz nowo-założony kanał satelitarny SKY PerfectTV.
W roku 2000 Pride zdecydowało się na pierwsze GP w historii organizacji – dwu częściowy turniej miał wyłonić najlepszego fightera na świecie. Turniej trwał przez dwie gale, z udziałem 16 zawodników. Po pierwszej turze zostało 8 zawodników, którzy walczyli na kolejnej gali o mistrzowstwo. Druga runda turnieju została puszczona na żywo w USA. Jak wszyscy wiemy turniej wygrał Mark Coleman pokonując w finale Igora Vovchanchyna.
W sierpniu 2002 roku władze Pride połączyły się z kolejną japońską organizacją K-1, i zrobili wspólnie największą/najlepszą galę w historii MMA Shockwave – przyszło na nią ponad 70tys ludzi.
13 stycznia 2003 roku, Pride znalazło się w kropce. Powodem tego była dziwna śmierć prezydenta DSE – Naoto Morishita, który został znaleziony w hotelu ze skręconym karkiem. Chodziły słuchy, że to Yakuza[japońska mafia] zabiła go. Po ciężkim czasie dla DSE Nobuyuki Sakakibara został jej nowym prezydentem.
W 2003 roku Pride wypuścilo serię gal Bushido – które zajmowało się głównie lżejszymi wagami, i na trochę innych zasadach.
Również w roku 2003 Pride wróciło do robienia kolejnych serii Grand Prix – zaczynając od GP wagi średniej, na Total Elimination 2003 i Final Conflict 2003. Grand Prix w 2004 było dla zawodników wagi ciężkiej, 2005 dla średniej, a Grand Prix w roku 2006 było OPEN. [dla wszystkich wag]
Pride cały czas odnosiło sukcesy, robiąc średnio 10 gal rocznie, zbijając K-1 na boczny tor w statystykach. Pierwsza gala w USA odbyła się 21 października 2006 pod nazwą: PRIDE 32: The Real Deal. Gala odbywała się w Thomas & Mack Center w Las Vegas, przyszło na nią 11,727 osób. Była to pierwsza gala pride organizowana poza granicami Japonii.
5 czerwca 2006 roku, Fuji Network zerwało kontrakt telewizyjny z Pride, całkiem możliwe, że przyczyniła sie do tego Japońska mafia. Pride zostało wtedy tylko SKY PerfectTV.
Na końcu 2006 roku chodziły plotki, że na gali noworocznej Pride pojawi się Mike Tyson – miał walczyć w Pride na zasadach boksu z którymś z zawodników tej organizacji. Jak wiadomo Mike Tyson w Japonii walczyć nie mógł, przez jego kartotekę kryminalną, i walka miała odbyć się w Chinach, a transmitowana w Saitama Super Arena na telebimach, niestety do walki nie doszło.
29 listopada 2006 roku Pride ogłosiło, iż zawiesza działanie gal Bushido – od tamtego czasu zawodnicy lżejsi walczyli w normalnych galach Pride.
KONIEC PRIDE [art by Blastboy]
Według doniesień Yahoo Japan był to ostatni akt w historii PRIDE FC. Po tym jak właściciel ZUFFA Lorenzo Fertitta wykupił chylące się ku ruinie imperium PRIDE i liczne grono fanów miało jeszcze cień nadziei, zostało teraz przypieczętowane, co wydawało się nieuchronne. Jamie Pollack, zatrudniony przez ZUFFA jako doradca prawny, który krótko po wykupieniu przybył do Japonii, aby zarządzać nowo powstałym holdingiem PRIDE Worldwide, zamknął dziś drzwi oddziału i zwolnił telefonicznie wszystkich pracowników PRIDE Worldwide!
Sasahara, japoński szef PR PRIDE usprawiedliwia się przed fanami: „Jest mi bardzo przykro z powodu tego faktu. Jestem wściekły, że nowi amerykańscy szefowie PRIDE tak oszukali nas i fanów na całym świecie! Zdałem się na obietnice Lorenzo Fertitty, zapewniał, że gale PRIDE będą na nowo organizowane. To powtarzałem sam wszystkim fanom, a teraz widzicie, co się stało!” Wrota jednej z najpotężniejszych organizacji MMA w historii zostały ostatecznie zamknięte. Po okresie zawieszenia w ostatnich miesiącach i masowej ucieczce prawie wszystkich gwiazd do UFC i HERO*S. Dzięki temu amerykański Oktagon stara się przyjąć monopolową pozycję w tym sporcie, co jednak wzbudza niechęć u starych fanów, którzy wyrośli na pięknie i tradycji PRIDE…
ZASADY PRIDE:
Zasady gal Pride, oraz Bushido różnoły się trochę między sobą. Gdy zawieszono gale Bushido stare zasady Pride zostały, a reguły Bushido miały miejsce tylko podczas walk najlżejszych kategorii.
*Długośc walk – walki Pride trwały 3 rundy: Pierwsza runda trwała 10minut, druga i trzecia miały minut 5. Przerwy między rundami wynosiły dwie minuty. Podczas gali Pride w USA walka trwała 3×5 minut, walka od tytuł zaś miała 5 rund po 5minut – przerwy trwały 60 sekund.
Podczas turnieju GP były tylko dwie rundy – pierwsza 10 min, druga 5 minut – z 2minutowymi przerwami między rundami.
*Kategorie wagowe:
Heavyweight (więcej niż 93 kg / 205 lb)
Middleweight (do 93 kg / 205 lb)
Welterweight (do 83 kg / 183 lb)
Lightweight (do 73 kg / 161 lb)
*Ring:
Ring Pride miał wymiary 7×7 metrów, ring był pięcio-linowy.
*Zakończenia walk:
-Submission/Poddanie – zawodnik odklepuje w matę, lub krzyczy.
-KO/Nokaut – zawodnik pada po uderzeniu, i nie jest w stanie kontunuować walki.
-TKO/Nokaut techniczny:
a) Zatrzymanie walki przez sędziego – sędzia może przerwać walkę, gdy widzi, że zawodnik nie daje już rady, i jest całkowicie zdominowany przez przeciwnika.
b) Zatrzymanie walki przez lekarza – lekarz może przerwać walkę, gdy widzi, że uraz zawodnika jest na tyle poważny, że nie może kontunuować pojedynku.
c) Poddanie przez narożnik – narożnik zawodnika rzuca ręcznik na ring, gdy widzi, że ich zawodnik nie daje rady/nie jest w stanie kontunuowac walki.
-Decyzja: do decyzji dochodzi wtedy, gdy zawodnicy przewalczą wszystkie rundy pojedynku. Trzech sędziów ocenia kto wygra pojedynek. Punkty dawane były za:
1. Próby znokautowania przeciwnika[gdy np. rywal był już na deskach, i było bardzo blisko zakończenia walki]
2. Uszkodzenia zawodników rynikające z walki.
3. Kombinacje ciosów, oraz kontrola w walce w parterze.
4. Zejścia do parteru, obrony przez obaleniami.
5. Agresyność w trakcie walki – moim zdaniem bardzo ważny aspekt, i często oceniany.
6. Różnica wagi zawodników.
-Dyskfalifikacja:
a) zawodnik zdyskfalifikowany mógłbyć za otrzymanie trzech kartek, za nielegalne ciosy.
b) zawodnik może być zdyskfalifikowany przez nielegalne skaleczenie przeciwnika – zabronionym ciosem.
C) zawodnik mógłbyć zdyskfalifikowany za używanie różnego rodzaju olejów/sprejów/wazeliny dzięki czemu ograniczało to jego szorstkość.
-No Contest
1. Walka kończona była N/C gdy obaj zawodnicy nagminnie naruszali zasady walki.
2. Walka kończona była N/C gdy doktor przerywał walkę, po nieumyślnym nielegalnym ciosie.
*Faule
Zabranianymi akcjami w Pride były:
1. Ciosy głową.
2. Wkładanie palców do oczu.
3. Ciągnięcia za włosy.
4. Gryzienie.
5. Kopnięcia w krocze.
6. Wkładanie palców do oczu/nosa.
7. Ciosy w tył głowy / kark.
8. Dźwignie na małe stawy.
9. uciekanie poza ring.
10. Przytrzymywanie lin.
11. Kopanie przeciwnika leżącego twarzą do ziemi w głowę.
12. Stosowanie olejków i innych podobnych substancji.
*Postepowanie w trakcie walki
a) jeśli obaj fighterzy wypadali za ring – wtedy sędzia przerywa akcję, i obaj zaczynają od stójki. Jeśli zawodnicy byli za blisko lin – sędzia miał prawo przenieść ich na środek ringu, w identycznej pozycji w jakiej byli.
b) sędzia miał prawo dać żółta kartkę za brak aktywności w trakcie walki – każda taka kartka odejmowała punkty zawodnika, liczone przez sędziów.
*Walki pomiędzy zawodnikami z różnych kategorii wagowych.
Pride zrobiło specjalne zasady podczas walk Open – cięższy zawodnik nie mógł kopać/uderzać kolanami zawodnika lżejszego. Czystym przykładem tego była walka Fiodora Emelianenki z Hong Man Choiem podczas gali Yarennoka.
*PRIDE Bushido
Jest parę różnic między Pride, a Pride Bushido.
-walki odbywające się podczas Bushido miały dwie rundy – pierwsza 10 minut, druga 5 minut. Przerwy między rundami wynosiły dwie minuty.
-Walki „Challenge Matches” trwały 2x 5 minut.
-W Pride Bushido zostały używane czerwone kartki, na takiej samej zasadzie na jakiej zółte w Pride 'zwykłym’.
PODSUMOWANIE:
*Mistrzowie PRIDE:
Heavyweight ponad 205 lb (93 kg) Fedor Emelianenko
Middleweight do 205 lb (93 kg) Dan Henderson
Welterweight do 183 lb (83 kg) Dan Henderson
Lightweight do 161 lb (73 kg) Takanori Gomi
*Zwycięzcy turniejów Pride:
2000 Openweight Mark Coleman
2003 Middleweight Wanderlei Silva
2004 Heavyweight Fedor Emelianenko
2005 Middleweight Mauricio Rua
2005 Welterweight Dan Henderson
2005 Lightweight Takanori Gomi
2006 Openweight Mirko Filipović
2006 Welterweight Kazuo Misaki
Wyniki wszystkich gal, dyskusje, WSZYSTKIE GALE PRIDE DO POBRANIA pod tym linkiem – http://www.sfd.pl/%2A%2A%2APride_FC%2A%2A%2A-t392011.html