Porażka, remis czy zwycięstwo? Czyli „Cud w Betlejem” na zimno

Minionej soboty Tomasz Adamek walcząc w średnim stylu, przeszedł drogę od porażki przez remis do wygranej. Jednak o ile ewentualny remis, w pewien sposób, mógłby być jego udziałem o tyle zwycięstwo, Polak może zawdzięczać głównie sędziom. Obiektywnie rzecz biorąc Steve „USS” Cunningham był w tym starciu lepszym pięściarzem. Tomasz Adamek próbował grać role, która do niego nie pasuje a efektem tej maskarady było coś na kształt owcy w wilczej skórze.

Cunningham był lepszym pięściarzem?! Otóż tak. Amerykanin w tej walce boksował. Nader zachowawczo to prawda, ale jednak w jego wykonaniu był to boks. Skutecznie unikał ciosów rywala, umiejętnie atakował z kontry i celnie uderzał ciosami prostymi. Adamek z kolei po raz drugi w historii swojej kariery w wadze ciężkiej nie był pięściarzem, grał za to role tzw. „punchera”. „Punchera”, którym rzecz jasna nigdy nie był i nie będzie. Ten styl nijak do niego nie pasuje i nijak mu nie wychodzi. Wszystko to nie zmienia, co prawda w najmniejszym stopniu faktu, że tak czy inaczej byliśmy świadkami naprawdę interesującego widowiska. Jednak patrząc na przebieg tej walki, biorąc pod uwagę jej wynik i porównując ją do wszelkich prawideł punktowania w boksie zawodowym nie sposób nie odnieść wrażenia, że nawet pierwotnie ogłoszony remis był wynikiem krzywdzącym dla Cunninghama.

W opinii wielu apologetów zwycięstwa Adamka, przeważa argument mówiący o tym, że Cunningham cały czas się cofał. Jest to argument kompletnie nie trafiony, gdyż po prostu objął on taką taktykę, tzw. „Counter Punching” był jego pomysłem na tę walkę. Boks z defensywy stosowało i stosuje wielu wybitnych bokserów. Robił to sam Tomasz Adamek w starciu chociażby z Chrisem Arreolą. Następnym częstym argumentem tłumaczącym zwycięstwo Polaka jest zaznaczanie końcówek rund. Faktycznie, o ile sam zamysł nie był zły o tyle wykonanie, pozostawiało wiele do życzenia. Na 10 sekund przed końcem niemal każdej rundy Adamek rzucał się na Amerykanina robiąc tzw. „wiatrak„. Ciosy składające się na „wiatrak” albo w ogóle nie dochodziły do celu albo trafiały na gardę. Nijak nie można nazwać tego „zaznaczaniem przewagi”. Jako kolejny argument podaje się to, że Amerykanin stosował praktycznie same proste. I tutaj jak najbardziej się zgadzam. Cunningham faktycznie używał niemal tylko prostych i nie stosował żadnych kombinacji, co generalnie mogło nie być dobrze odebrane przez sędziów.

Argumentem najczęściej podawanym za zwycięstwem Amerykanina z kolei, jest zsumowana ilość ciosów. To jednak nie jest żadnym wykładnikiem, ponieważ suma wszystkich ciosów nie ma żadnego znaczenia w sytuacji, kiedy przecież każda runda punktowana jest osobno. Niezłym wykładnikiem może być jednak ogólna skuteczność ciosów, która u Cunninghama była wyższa w aż dziesięciu rundach a zsumowana, procentowa skuteczność to: 41% u Cunninghama i 33% u Adamka. A teraz, spróbujmy przeanalizować dalsze fakty.

Na co zwraca się uwagę punktując walkę w boksie zawodowym:

Effective Aggressiveness – jest to punkt, który bardzo łatwo może podlec nadinterpretacji. W pierwotnym założeniu rzecz jasna nie chodzi tutaj o bezsensowną agresję i „wyrzucanie” ciosów na oślep, ale przede wszystkim o skuteczność. Skuteczności Adamkowi zabrakło. Mimo tego, że w tytule jest napisane „aggressiveness” to zawodnik walczący z defensywy, również może (a nawet powinien) zostać pozytywnie oceniony, jeśli jest skuteczniejszy. Cunningham był skuteczniejszy, niemal w każdej rundzie.

Clean Punching – chodzi oczywiście o ciosy, które doszły celu, czyli nie zostały sparowane ani uniknięte, nie ześlizgnęły się ani nie trafiły na gardę. Im cios jest silniejszy, tym wyższa jest jego wartość. W większości rund to właśnie USS wykonał więcej „clean punches„, ale to Adamek, grający w tej walce role „punchera” zadawał więcej ciosów silnych.

Ring Generalship – kolejne kryterium, mogące ulec nadinterpretacji. Chodzi mianowicie o narzucenie swojego stylu i tempa walki. Tutaj z kolei istotnym wykładnikiem jest wypowiedź samego Adamka, który po walce przyznał, że musiał gonić Cunninghama po ringu. Zatem jasne i oczywiste jest, że to Amerykanin wciągnął Polaka w swoją grę i narzucił mu swój styl boksowania. Adamek próbował skracać dystans i wciągać przeciwnika w swoje zamysły taktyczne, ale praktycznie na owych próbach się kończyło. Raczej nie słyszałem o tym żeby przyznawano punkty za próby.

Defense – czyli po prostu obrona. Naprawdę nie wyobrażam sobie, aby ktokolwiek, kto uważa, iż ma jakiekolwiek pojęcie o boksie mógł powiedzieć, że Adamek dobrze się bronił w tej walce. Dużo bliższe prawdy byłoby powiedzenie, że w ogóle się nie bronił. Cunningham za to balansował, unikał ciosów, szczelnie trzymał gardę i dobrze pracował na nogach.

Reasumując o ile faktycznie na gorąco mogła to być walka trudna do punktowania o tyle zwycięstwo Adamka jest delikatnie mówiąc – nieco naciągane. Steve Cunningham był lepszy i to nie ulega wątpliwości. Amerykanin zadawał więcej ciosów, był skuteczniejszy, dobrze się bronił i dobrze blokował, był wyraźnie szybszy, świetnie pracował na nogach i miał konkretny plan taktyczny, który narzucił swojemu przeciwnikowi.

Zaskakujące jest jednak to, że w obliczu walki Polaka tracimy umiejętność trzeźwej oceny. Komentujący tę walkę dla stacji Orange Sport, Janusz Pindera wiedział i mówił wprost, że Adamek przegrywa ale jednocześnie wprost życzył sobie aby wynik był ogłoszony na korzyść Polaka. Wśród zgromadzonych ekspertów w studiu telewizyjnym, tylko jedna osoba uznała, że wygrał „USS” Cunningham. Bardzo niepokojący natomiast jest wydźwięk tej walki albo raczej jej wyniku. Na wszelkiego rodzaju serwisach i forach internetowych osobom, które chcą podjąć się obiektywnej analizy walki zarzuca się brak patriotyzmu i szukanie dziury w całym w sytuacji „kiedy przecież wygrał Polak„. Przerażające jest to, że pod płaszczykiem pseudopatriotyzmu dajemy przyzwolenie i jednocześnie przyklaskujemy, łamaniu podstawowych zasad fair play. W takim układzie, ja nie chcę takiej polskości, ja nie chcę takiego patriotyzmu, ale przede wszystkim nie chcę takiego boksu. Dlaczego nie cieszę się z tego, że wygrał Polak? Dlatego że w tej sytuacji przegrał boks. Ileż w ostatnim czasie było takich sytuacji, kiedy zamiast tego zawodnika, który był zwyczajnie lepszy, wygrywał ten, który był protegowanym organizatora gali? Zdecydowanie za dużo. Właśnie takie sytuacje zabijają boks. Zabijają w nim całkowicie ducha sportu, ducha sportu, który przecież nie ma narodowości.

Tomasz Adamek w ciągu niespełna tygodnia od opisywanej walki zdążył już niejednokrotnie, na łamach różnego rodzaju mediów odpowiedzieć tym, którzy uważali, że zrobił za mało żeby tę walkę wygrać. W większości przypadków całkowicie odpierał argumenty z takim przekonaniem i zawziętością jak gdyby były to tylko bezpodstawne zarzuty. Czasami jednak dobrze jest po prostu przyjąć krytykę z pokorą, spróbować wyciągnąć wnioski i samemu obiektywnie stwierdzić czy krytyka jest konstruktywna czy nie. Warto też pamiętać, że pochlebcy są zazwyczaj złymi doradcami.

Na koniec pozwolę sobie zadać pytanie, skierowane zarówno do osób, które cieszą się ze zwycięstwa Tomasza Adamka jak i dla tych, którzy uważają, że zwycięstwo należało się Stevovi Cunninghamowi. Ci, którzy optowali za remisem również mogą poszukać odpowiedzi na to pytanie.

Czy to Steve „USS” Cunningham w tak krótkim czasie zrobił takie postępy czy to jednak Tomasz „Góral” Adamek, mówiąc kolokwialnie, zaliczył taki regres? Jeśli w grę wchodzi opcja numer jeden to w zasadzie nie mamy się czego obawiać. Do rewanżu raczej na pewno nie dojdzie, więc nie pozostaje nam nic innego jak tylko życzyć Amerykaninowi wszystkiego najlepszego na dalszej drodze kariery. Jeśli jednak faktem byłaby opcja numer dwa to prognostyk przed ewentualna walką z Kubratem Pulevem nie wygląda zbyt optymistycznie.

Jędrzej Kowalik

www.fight24.pl