Co z tym boksem?

Boks to nadal pasjonujący, najbardziej popularny w sensie widowiska sport walki, nadal budzi zainteresowanie i generuje ogromne pieniądze. Walki bokserskie największych wirtuozów pięściarstwa to nadal prawdziwy zastrzyk emocji dla kibiców. Obserwując jednak wydarzenia i fakty z ostatniego okresu nie sposób nie odnieść wrażenia, że mimo wszystko „coś tu nie gra, tak jak powinno”.

Pomijając już kwestię wybitnie kulejącej wagi ciężkiej i „silnych słabością swoich przeciwników” braci Kliczko, baczny obserwator zauważy, że niższe wagi również, w ostatnim czasie nie funkcjonują tak jak powinny. Przede wszystkim kwestia pasów mistrzowskich. Kiedyś, aby naprawdę być mistrzem i żeby liczyć się we wszelkiego rodzaju rankingach musiałeś posiadać pasy. Walki unifikacyjne między zawodnikami posiadającym pasy prestiżowych federacji były priorytetowe. Zawodnicy, promotorzy wszyscy dążyli do unifikacji, dążyli do tytułu „Undisputed”, czyli niekwestionowanego mistrza posiadającego pasy trzech najważniejszych federacji (WBC, WBA i IBF). To właśnie te unifikacyjne walki skupiały największą uwagę. Dzisiaj żeby być mistrzem lub brylować w rankingach, wcale nie potrzeba już mieć pasów, wystarczy jeden byle jaki ale i tak nie jest to wymagane. Na dzień dzisiejszy lider większości rankingów Pound for Pound, Manny Pacquiao posiada tylko pas WBO w wadze półśredniej, drugi z „Wielkich Średnich” Floyd Mayweather, przez wiele lat ulubieniec federacji WBC aktualnie żadnego pasa nie posiada. Krzysztof Włodarczyk posiada właśnie pas WBC w wadze cruiser, ale nic nie wskazuje na to, aby miało dość do walki unifikacyjnej z którymś z posiadaczy pasów WBA, IBF czy chociaż WBO. Po prostu wygląda na to, że żadna ze stron nie jest tym zainteresowana. Każdy ma swoje małe „poletko” i tam sobie spokojnie działa, po prostu „jesteśmy mistrzami i niech tak zostanie jak najdłużej”. Inną sprawą jest fakt, że dzisiaj pasy są rozdawane „jak leci” i często zdarza się tak że któryś z pasów nie należy tylko do jednego prawowitego mistrza. Dla przykładu właśnie w wadze cruiser do pasa WBA prawa ma dwóch zawodników, taka sama sytuacja ma miejsce w przypadku pasa WBO wagi półciężkiej czy WBC w wadze piórkowej. Jednak zdecydowany prym w rozdawaniu pasów wiedzie aktualnie WBA, które ma po dwóch zawodników z prawem do pasa mistrzowskiego w aż dziewięciu wagach oraz po trzech (TRZECH!) zawodników z prawem do pasa mistrzowskiego w wagach: średniej, lekkiej, piórkowej i koguciej. Zatem jak może nie dojść do sytuacji, że walki o pasy tracą swoją atrakcyjność, skoro wszędzie jest cała masa „mistrzów”.

Ciekawostką jest fakt, że w momencie, kiedy coraz mniej udziału w światowym boksie zawodowym ma Don King to boks ma mniej do zaoferowania. Don King był krytykowany przez lata, mówiono, że zabija boks, że jest „rakiem, który toczy organizm zawodowego boksu”. Dziś niemal 80-letni Don King, nie działa już tak prężnie, min. właśnie ze względu na wiek oraz stan zdrowia, ale paradoksalnie im w boksie jest go mniej, tym jest gorzej. Don King był czarodziejem, który potrafił zrobić coś z niczego, wyciągał arcyciekawe walki o tytuł jak przysłowiowe „króliki z kapelusza” czy „asy z rękawa”. Był promotorem między innymi takich zawodników jak: Muhammad Ali, George Foreman, Mike Tyson, Evander Holyfield, Julio César Chávez, Roy Jones Jr, Oscar de la Hoya, Hasim Rahman, Chris Byrd czy Andrzej Gołota. King miał wpływ na zarządy wszystkich liczących się federacji, organizował walki, które elektryzowały w niesamowity wręcz sposób i generowały ogromne pieniądze. Faktycznie, jako promotor często był pozywany przez swoich zawodników za malwersacje finasowe. W sądzie skończyła się jego współpraca m.in. z Alim oraz Tysonem. Ale tego, że tworzył największe spektakle w historii tego sportu nie można mu odbierać. Dzisiaj Don King podupada już na zdrowiu, ale razem z nim a w zasadzie obok niego podupada też jakby boks. Światowy boks to jeszcze nie „kolos na glinianych nogach”, ale na pewno z lekko nadszarpniętymi fundamentami. Kiedyś usłyszałem teorię, że jeśli choruje waga ciężka to również po jakimś czasie odbija się to na niższych wagach. Pogląd ten podówczas wydał mi się nieco przewrotny i przesadzony, ale może faktycznie coś jest na rzeczy, wszak to waga ciężka budzi największe emocje. A co jeśli tych emocji po prostu brak, następuje impas, który istotnie może odbić się na całej światowej scenie bokserskiej. Wtedy potrzebna jest rewolucja! Być może dojdzie do niej już w lipcu, być może zatrzęsie się ziemia i nastanie coś nowego. Być może…

Jędrzej Kowalik

www.fight24.pl