Knockout – mechanizmy, sposoby obrony, pierwsza pomoc.

Knockout, K.O. (czy też bardziej spolszczona wersja: „nokaut”) to jedno z bardziej popularnych i charakterystycznych dla świata sportów walki pojęć, które przedostało się stamtąd także do innych dziedzin życia. Słowo to widzimy w reklamach, nazwach produktów czy też w mowie potocznej. Co tak naprawdę ono oznacza?

Przede wszystkim musimy wyróżnić dwa rodzaje K.O. Pierwszy z nich, czyli po prostu Knockout polega na zadaniu przeciwnikowi takiego ciosu, po którym nie będzie się on w stanie podnieść i kontynuować walki przez co najmniej 10 sekund. Techniczna zaś jego wersja, czyli T.K.O. (Technical Knockout) to nic innego jak wyeliminowanie boksera z dalszej walki przez decyzję sędziego (w obronie zdrowia lub życia zawodnika). Aby uzyskać pełne zrozumienie tematu należałoby jeszcze zdefiniować pojęcie Knockdownu. Otóż jest to sytuacja, w której jeden z zawodników upada na deski po ciosie drugiego zawodnika.

Kiedy następuję Knockout?
Nokaut następuje najczęściej kiedy silne trafienie w odpowiedni punkt powoduje drgania przenoszone na zanurzone w płynie kryształy wapnia (są to kryształki CaCO3 nazywane także kamyczkami błędnikowymi), które jest przyczyną zaburzeń mających miejsce w błędniku błoniastym oraz uchu wewnętrznym układu równowagi co prowadzi do zaburzenia tego układu (zaburzenie równowagi, „ruchy pijanego”, czy też sam upadek na deski).
Na „zwalające z nóg uderzenie” wpływ ma nie tylko siła, jak mogłoby się wydawać laikowi, chociaż oczywiście nie neguję, że odgrywa ona istotną rolę. Także sama szybkość uderzenia nie zawsze okazuje się decydująca gdyż ważniejsze jest wyczucie czasu i „robienie tego co należy, kiedy należy”, czyli po prostu odpowiedni timing.
Myślę, że najważniejszym jednak czynnikiem decydującym o Knokoucie jest precyzja. To uderzenie otrzymane bowiem „w punkt” decyduje o tym czy po ciosie utrzymamy się na nogach czy upadniemy na deski ringu. Takim „punktem” jest przede wszystkim czubek brody, który czysto trafiony najczęściej jest przyczyną K.O. nawet przy stosunkowo nie bardzo mocnym uderzeniu. Z kolei mocniejsze uderzenie w bok szczęki, „na wątrobę” czy nawet na splot słoneczny także może powodować niezdolność do podjęcia walki.

Jak chronić się przed K.O.?
Jak możliwe jest, że są bokserzy wytrzymujący kilkunasto nawet rundowe batalie (przyjmując w tym czasie dziesiątki a nawet setki bliskich nakautującemu ciosów) oraz tacy, dla których wynik walki rozstrzyga się już w kilku pierwszych rundach? Poruszamy tutaj znany nam wszystkim mechanizm „twardej szczęki” mówiący, że są zawodnicy, którzy potrafią przyjąć uderzenia, (które innych by powaliły na deski) dalej stojąc na nogach. O ile „odporność” naszej szczęki jest darem genetyki i nie możemy z nią nic zrobić, to jednak można skorzystać z kilku rad, które mogą skutecznie uchronić nas od niejednego K.O. Jak zatem przeciwdziałać nokautowi?
Nie będę się rozwodził nad rzeczami oczywistymi- nie od dzisiaj wiadome jest, że zawodnicy walczący defensywnie, lub chociaż nie wdający się w wojny ringowe i częste wymiany ciosów rzadziej kończą na deskach. Znanym i oczywistym jest także fakt, że szczelna osłaniająca szczękę garda jest najważniejszą ochroną. Co jeszcze możemy zrobić, aby zwiększyć nasze szanse na przetrwanie? Myślę, że diabeł tkwi w szczegółach. Zwróćmy uwagę chociażby na temat ochraniacza na szczękę. Wielu z nas jest nieprzyzwyczajonych do używania go częściej niż tylko na sparingach uczymy się przez to oddychać ustami, często tym samym rozchylając usta czyniąc naszą szczękę łatwiejszym celem (a ponadto narażając ją na dużo większe ryzyko wybicia czy nawet złamania!). Ochraniacz (cały czas piszę oczywiście o tym na górne zęby ponieważ rola podwójnego ochraniacza była na forum poruszana już dziesiątki razy) powinien być przez nas niejako „przygryzany” przez dolne zęby (zwróćcie uwagę, że piszę przygryzany, a nie przegryzany). Powinniśmy ćwiczyć to także podczas treningu na worku i utrwalać to jako nawyk. Może to znacznie zwiększyć nasze szanse.
Bardzo ciekawa jest też teoria na temat roli karku przy ochronie przed K.O. Według niej mięśnie karku odgrywają rolę jakby amortyzatora, który sprawia, że przy uderzeniu głowa nie odgina się tak bardzo do tyłu, jak ma to miejsce w przypadku słabego karku. Jako przykład podany został Evander Holyfield, który wytrzymywał walki z dużo cięższymi od siebie zawodnikami